Vervolg op: Cursus Creatief Schrijven: Week 5

De cursus loopt op een eind. Het was vandaag tijd voor de allerlaatste thuisopdracht, want volgende week zal de laatste les zijn. Het thema van deze week: Faction. Een genre wat de laatste tijd steeds vaker in opkomst is. Het woord 'faction' is een samenvoeging van 'fictie' en 'facts'. Dit zijn dan ook informatieve verhalen (facts), maar dan geschreven met de technieken van fictie verhalen om het verhaal wat boeiender te schrijven. Er word dan ook veel gebruik gemaakt van de technieken uit de laatste weken, als personages en see, don't tell. Wij zouden ons voornamelijk richten op reisverhalen.
De eerste opdracht voor ons was zo veel mogelijk mooie bestemmingen op te schrijven waar we heen zijn geweest en daaruit jouw top 3 te kiezen. In mijn lijstje zaten onder andere de nijlcruise in Egypte en de stedentrip naar Kopenhagen. Maar uiteindelijk bestond haalde dit het niet bij mijn top drie.
Uiteindelijk kregen we vijf minuten de tijd om in duo's onze top drie te beschrijven en de ander zou dan jouw reis uitkiezen waarover je uiteindelijk zou moeten schrijven.
Ik begon met de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella die ik gelopen heb. Als tweede beschreef ik mijn roadtrip door Zuid-Nederland die ik in mijn eentje deed en veel plaatsen waar mijn familiegeschiedenis ligt. En als laatste de roadtrip door Zuid-Zweden en delen van Duitsland en Denemarken. Voordat we samen gingen zitten wist ik nog niet wat de bedoeling van de opdracht om allemaal locaties op te schrijven. Toen ik uiteindelijk de opdracht te horen kreeg hoopte ik stilletjes dat Zweden niet zal gekozen worden omdat ik in de voorgaande weken al zoveel verhalen over Zweden had geschreven. Daarnaast had ik bovendien al een reisverslag hier over gemaakt. Maar uiteraard werd Zweden gekozen.
Uiteindelijk besloot ik het over een andere boeg te gooien en mijn laatste volledige dag in Zweden, voordat we de volgende dag richting Denemarken zouden verder reizen, in een faction verhaal te gaan verwerken.

Opdracht 8: De trollenfamilie van Olofstrøm

Het werd al schemerig toen we met ons buikje vol gegeten van het kleine wegrestaurantje terug richting ons hotel liepen. Het kleine, afgelegen stadje Olofstrøm, in het zuiden van Zweden ligt er stil en vredig bij. De hoge, bijna tropische middagtemperatuur is inmiddels afgekoeld tot een graad of achttien. In de lucht valt een enigszins rode gloed te zien in de verder bijna wolkeloze donkerblauwe lucht. Het laatste beetje bewijs van de aanwezigheid van de zon die deze zomer ook hier in het noorden van Europa al dagenlang fel aan de hemel staat te branden.

Druk kletsend lopen Lisanne en ik over de grote brug die leidt naar het centrum. Het centrum is in deze een breed begrip aangezien het centrum van Olofstrøm bestaat uit een stuk of drie woonwijken, een benzinestation, een buurtsuper en enkele restaurantjes. Hoe is het mogelijk dat we elkaar pas drie maanden kennen en tijdens onze reis zo erg naar elkaar zijn toegegroeid? Door de diepe gesprekken die we inmiddels al gevoerd hebben tijdens onze reis door Duitsland, Denemarken en Zweden kan ik nu wel met zekerheid zeggen dat we elkaar al beter kennen dan veel van onze vrienden. Maar in deze magische wereld vol met uitgestrekte landschappen, elanden en mooie blauwe meren praat dat natuurlijk al een stuk makkelijker.

Terwijl we verder lopen besluiten we halsoverkop om de zijweg die naar ons hotel leidt te negeren en onze avondwandeling nog wat te verlengen. Om op onze laatste avond in Zweden nog optimaal van de schone lucht en ultieme rust die dit land te bieden heeft te genieten. Net als bijna overal waar we komen zijn de mensen die hier werken ook weer uiterst behulpzaam en gastvrij en hebben wij de code van de toegangsdeuren van het hotel gekregen, zodat we ook na tienen als het personeel al weg is en de deuren gesloten nog onze kamer kunnen gaan opzoeken.
Tijdens onze wandeltocht lopen we door woonwijken maar komen we ook langs vrijstaande huizen. Eén van die huisjes trekt gelijk mijn aandacht. Wij lopen zelf over een heuvel en als we aan onze linkerkant kijken zien we naast de weg, in het dal, een huisje staan dat wel lijkt te zweven. De bovenste van de twee verdiepingen staat op onze ooghoogte en vanaf één van de kamers op die verdieping loopt een houten loopbrug die het huisje met de straat waar wij nu staan verbindt. Ik ben gelijk verliefd op dit idyllische huisje!
Nadat we even dit huisje bewonderd hebben lopen we verder en slechts een paarhonderd meter verder blijven we weer stil staan. Maar dit keer niet om van de Zweedse architectuur te genieten.
Het is inmiddels al na tienen en pikkedonker. Het enige licht om ons heen komt van een enkele verdwaalde straatlantaarn en een gat in de rots aan onze rechterkant. Ogen lijken ons van alle kanten aan te staren. We worden bekeken. Avonturiers als we zijn gaan we toch maar eens dat licht in die rots van dichtbij bekijken. We schrikken ons rot. Naast ons duiken opeens twee lelijke levensgrote trollen op. Gelukkig, ze zijn niet echt maar het zijn twee gigantische standbeelden. Ze kijken ons streng aan en lijken daar de wacht te houden van wat aan het einde van dit drie meter lange paadje staat.
We kijken naar binnen bij het gat in de rots en we betreden een andere wereld. De opening in de rots is volledig ingericht met kleine poppenmeubeltjes, feestelijke vlaggetjes en word verlicht door lange rijen kerstverlichting. Op de bankjes en stoeltjes zitten een grote verscheidenheid aan trollen. Grote trollen, kleine trollen, oude trollen, jonge trollen… En elke keer als we even weg en weer terug kijken zien we weer wat nieuws in deze trollengemeenschap. De Efteling zou jaloers zijn op dit tafereel. Na verloop van tijd besloten we toch nog even verder te lopen en overal blijken de trollen in terug te komen. In standbeelden, in tekeningen, overal waar we kijken: trollen, trollen en nog meer trollen. We komen aan bij een speeltuintje en wat denk je?! Trollen! De speeltuin heeft een trollennaam, de speeltoestellen zijn ook compleet in trollenthema.
Opeens valt me iets op en tik ik Lisanne naast me aan. “Is dat niet ons hotel?” En dat blijkt inderdaad ons hotel te zijn. We zijn in een grote cirkel om het hotel heen gelopen en ondanks dat we hier al ruim dertig uur verblijven komen we er nu pas achter dat deze trollengemeenschap zich vlak achter ons hotel bevindt.
We ploffen neer op een houten bankje aan de rand van de speeltuin. Moe van het late tijdstip, de lange wandeling en de vele indrukken, niet alleen van vandaag maar van de hele week. En zelfs als je dan alles wel gezien dacht te hebben kijken we opzij en blijkt dat in de rug en arm leuning door een kunstenaar twee grote trollen zijn uitgehouwen op een manier alsof het lijkt dat de ene trol zijn arm achter mijn rug houd en de andere achter die van Lisanne.
Lang zijn we daar, ten midden van al die trollen, blijven zitten en kletsen tot we pas na middernacht met opnieuw wat avonturen rijker de ‘lange’ wandeltocht van honderd meter terug naar ons hotel maakten.

Trol… uh einde!