Van vrijdag 28 juli t/m zondag 6 augustus heb ik samen met een geweldige groep mensen een roadtrip gemaakt door Zuidwest-Zweden. Geen onbekend terrein voor mij, aangezien ik vorig jaar samen met Lisanne dit ook gedaan heb, weliswaar in een andere kortere route zodat we per locatie wat meer de tijd hadden om de omgeving te ontdekken. Waar we het vorig jaar nog via een reisbureau deden, hebben we dat dit jaar met de hele groep zelf gepland. De groep bestond oorspronkelijk uit negen mensen uit Nederland en België tussen de 22 en 35 jaar oud.
Helaas heeft uiteindelijk Lisanne door privéomstandigheden moeten afhaken, maar in alles wat we deden was ze er altijd een beetje bij en we hebben, als de hechte groep die we toen al waren, regelmatig contact met haar gehad tijdens de reis.
In deze blog zal ik de komende dagen/weken in delen verslag doen van onze avonturen in het land van de elanden, de blauwe meren en de Vikingen.
Dit is het verhaal van de Vikingen van de lage landen!

Eerdere delen: Deel 1

Dag 2: Vellinge – Hölviken – Malmö – Varberg

De wekker ging vroeg vandaag. Onze spullen zijn alweer ingepakt, we hebben ons allemaal vluchtig opgefrist en zitten nu stilletjes te genieten van ons geïmproviseerde ontbijt in de gemeenschappelijke woonruimte. Tijdens het ontbijt komt onze nieuwe Tsjechische vriend weer bij ons staan. Hij deed de vorige ochtend al erg zijn best om aan te pappen met ons en met één van de dames in het bijzonder en gaat hier de volgende ochtend vrolijk mee verder. Hij vertelt dat al zijn collega’s vanochtend al vertrokken zijn naar hun werk, maar dat hij een vrije dag heeft opgenomen om hier het grote feest van vanavond voor te bereiden omdat één van zijn collega’s vandaag jarig is. Hij drukt ons op het hart om na het ontbijt vooral niets op te ruimen. Dat zal hij wel voor ons doen. We bieden hem wat pruimen uit eigen tuin aan en wij krijgen als aandenken nog een plastic flesje gevuld met de drank van gisterenavond in de handen gedrukt. Terwijl onze Tsjechische vriend ons nog uitzwaait vanaf de parkeerplaats trekt onze caravaan verder.

Onze eerste stop van vandaag is bij het Fotevikenmuseum, ook wel Vikingmuseum, in Hölviken. Vorig jaar ben ik hier op het eind van de reis met Lisanne ook al eens geweest, maar we zijn toen niet heel lang gebleven en hadden al helemaal geen tijd voor een toer door een gids. Nu wel. Het zou een toer zijn van ongeveer drie kwartier, maar toen de Engelstalige gids eenmaal klaar was met haar introductie praatje over het museum en wat de toer inhield waren er inmiddels al twintig minuten verstreken. De gids, een jonge vrouw van halverwege de twintig met een kort, lichtbruin kapsel, praatte het honderd uit over de geschiedenis van de Vikingen terwijl ze ons door het kleine openluchtmuseum leidde. Voor een geschiedenis nerd als ik waren sommige van deze verhalen wel interessant, maar veel mensen waren al aan haar aandacht ontsnapt na haar veel te lange intro. Misschien was het daarom ook wel dat de grapjes die ze tussendoor probeerde te maken zo nu en dan behoorlijk doodvielen. Al leek ze er zelf nog wel het hardst om te kunnen lachen. En inderdaad na drie kwartier was de toer voorbij. Nu we meer wisten over dat lang niet alle Vikingen gewelddadige barbaren waren, maar de meesten van hen vreedzame burgers, konden we zelf dit middeleeuwse dorp met uitzicht aan zee ontdekken. De locatie was schitterend, maar ook historisch incorrect omdat, zo vertelde de gids eerder, de meeste Vikingdorpen wat verder van de kust verwijderd lagen, zodat er minder kans was op overstromingen. Elk dorp had vier poorten, voor elke windrichting één. Een ingang, een uitgang, één voor goederen die binnenkwamen en één voor afval; dingen of zelfs lijken waar de mensen van af moesten. Op deze manier wist de koning precies wie of wat er in zijn dorpen bevonden en kon hij de controle over zijn volk behouden.
Terwijl we verder liepen door het Viking dorp viel mij op dat het een stuk leger was dan het jaar daarvoor. Vorig jaar toen ik hier vluchtig met Lisanne liep, liepen er bij het eerste houten huisje ook een paar geitjes rond en waren er leuke kraampjes met middeleeuwse voorwerpen die je als souvenir kon kopen. Het gebrek hieraan deed wel wat af aan de sfeer van het museum. Het is zeker een leuk uitstapje voor een paar uur met het gezin of als je toevallig in de buurt bent, maar een tweede keer, ook nog eens in afgeslankte vorm, viel wat mij betreft toch een beetje tegen.

Vanuit het Vikingmuseum rijden we verder door naar de derde grootste stad van Zweden: Malmö. Het centrum van deze stad in het uiterste zuiden van Zweden bestaat vooral uit een aantal winkelstraten en enkele bezienswaardigheden. We ploffen neer op een terras en genieten van een uitgebreide lunch die voor sommigen van ons eigenlijk veel te veel is. Voor de prijs hoef je het in ieder geval niet te laten, want in tegenstelling tot wat de meeste mensen schijnen te denken is het niet erg duur hier in de restaurantjes. Eigenlijk is alles qua prijzen hier in Zweden hetzelfde als in Nederland. In de steden misschien wat duurder dan daar buiten. Alleen alcoholische dranken zijn hier een heel stuk duurder, dus kijk niet gek op als je voor een biertje in het restaurant zo elf euro betaald.
Aan het eind van de lunch begint het te regenen en besluiten we, na het zien op buienradar dat het in Varberg wel droog is, Malmö te verlaten en door te reizen naar ons verblijf voor de komende drie nachten.

Een paar uur later komen we aan in een zonnig Varberg. Dit kleine stadje ligt ten zuiden van Göteborg aan de westkust van Zweden. De toegangscode om het huis binnen te kunnen komen zou naar ons gemaild worden. We zouden er vanaf drie uur in kunnen. Dat is het inmiddels geweest maar we hebben niets meer dan alleen een reserveringscode. Wat nu? Na een aantal pogingen om de reserveringscode te gebruiken, wat rondjes om het huis, de tuin inlopen, bij buren aan te bellen en enkele telefoontjes waarin we geen gehoor krijgen zijn we ten einde raad. We kunnen er niet in. Wanneer ik samen met twee andere reisgenootjes op de loungebank in de ruime tuin ben neergeploft schrik ik me een ongeluk. Achter mij word opeens op het raam geklopt. Het is Roel, hij is binnen! De buren waren inmiddels thuis gekomen en nu de eigenaar in Australië zit houden zij een oogje in het zeil. De toegangscode had automatisch via de boekingswebsite naar ons toegestuurd moeten worden, maar dit was niet gebeurd. Uiteindelijk liep alles gelukkig met een sisser af en konden we ons onderkomen voor de komende dagen wat beter inspecteren.
De grote tuin met trampoline, veel bloemen en zelfs een eigen moestuin hadden we al gezien. We stappen via de glazen deuren binnen in de ruime serre waar een lange houten tafel staat met genoeg stoelen voor ons allemaal om ’s avonds aan te eten. Als we het huis via de achterdeur binnenlopen zien we recht voor ons de ingang van de ruime keuken waar we die dagen heerlijk kunnen koken. De rest van het huis bestaat uit nog een begane grond en twee verdiepingen met een ruime woonkamer, meer dan genoeg slaapkamers en meerdere badkamers met grote regendouches. Hier kunnen we ons de komende dagen wel vermaken. En dit alles voor een relatief laag budget.
Die avond eten we, na de zware lunch in Malmö, licht met een broodje en een soepje, deels gemaakt met de groenten uit de moestuin die bij dit huis hoort.
Na het eten willen enkelen zich nog opfrissen en gaan we uiteindelijk samen Varberg in. Via het strand en een parkeerplaats met veel dure auto’s met harde muziek, waar vooral de andere mannen erg van onder de indruk schijnen te zijn, komen we aan bij een aantal kroegen, nachtclubs en cafés. We ploffen uiteindelijk neer op een terras in het centrum waar we allemaal wat te drinken bestellen. Een perfect einde van een mooie eerste volledige dag in Zweden.

Dag 3: Varberg

Het is zondag. En je kan het met recht een luie zondag noemen. Na twee dagen vol met veel reizen, vele indrukken en nog meer reizen slaapt het merendeel van de groep heerlijk uit.
In de loop van de middag lopen we met zijn allen in slechts vijf minuutjes richting het strand. Hier waren we gisterenavond natuurlijk ook al, maar nu we bij daglicht aan het strand staan kunnen we voor het eerst van het uitzicht genieten. Terwijl drie van ons al direct rechts afslaan voor een wandeling loop ik met de rest van de groep de rotsen op om wat foto’s te maken. De Nederlandse toerist in optima forma. Telefoon of camera voor de neus en filmen en fotograferen maar! Terwijl het heerlijke zomerzonnetje in volle glorie boven ons aan het schijnen is kijken we uit over de Noordzee.  In de verte zien we aan onze linkerkant een kleine vuurtoren en aan onze rechterkant zien we een oude vesting. Het rotsachtige strand is al gevuld met mensen die van hun stranddagje aan het genieten zijn en er zijn zelfs een paar bikkels die het koude zeewater trotseren en een frisse duik nemen.
Na daar tien minuutjes te hebben rond gehangen beginnen ook wij aan onze wandeling. Het duurt niet lang of de berggeit in Theo komt naar boven en hij begint de rotsachtige duinen te beklimmen. Mariëlle volgt niet ver daar achteraan. Lotte en ik geloven het wel en blijven veilig met beide voetjes op de grond staan terwijl we maar blijven fotograferen. Onder andere van de twee klimfanaten bovenin. Het is ook niet voor niets dat vanaf dat moment Theo de rest van de vakantie door het leven zal gaan als ‘De berggeit.’ De enige juiste bijnaam voor hem. Na een wandeling van ongeveer zeven kilometer, waarin tussendoor bovenop de rotsachtige duinen ook nog even een spontane mini-fotoshoot gedaan moest worden, komen we met hier en daar een bruine of verbrande huid terug bij ons huis in Varberg. ’s Avonds staan we, nadat we eerst boodschappen hadden gedaan in een mega grote supermarkt waar je met gemak in kon verdwalen, met zijn drieën in de keuken om een heerlijk pastagerecht te bereiden. Uiteraard word daarin ook weer volop gebruik gemaakt van de groenten die in eigen tuin aan het groeien zijn.

Disclaimer:
Sommige namen zijn op verzoek, i.v.m. de privacy, aangepast. Verder is alles in dit verhaal waargebeurd en beschreven hoe ik het zelf beleefd heb.